ام البنین، (محدث، متوفى سال ۷۰ ه) (فاطمه کلابیه)، دختر حزام، از زنان مؤمن، شجاع و فداکار بود.روایت است که امیر المؤمنین علیه السلام پس از شهادت حضرت زهرا علیه السلام به برادرش عقیل که انساب عرب را خوب می ‏دانست و از احوال خانوادگى آنها آگاه بود فرمود : مى خواهم زنى برایم خواستگارى نمایى که از خاندان شجاعت باشد تا فرزند شجاعى برایم به دنیا آورد.عقیل، فاطمه کلابیه (ام البنین) را به ایشان معرفى نمود و گفت: در بین عرب خاندانى شجاعتر از خانواده وى سراغ ندارم.این مادر پسرانش عباس، جعفر، عبد الله و عثمان را چنان تربیت کرد که همه شیفته برادر بزرگوارشان حضرت امام حسین علیه السلام بودند و در رکاب آن حضرت شهید شدند.

ام البنین در واقعه کربلا حضور نداشت، هنگامى که بشیر به مدینه بازگشت و ام البنین را ملاقات کرد، خواست تا خبر شهادت فرزندانش را به وى دهد ام البنین گفت: رگ قلبم راپاره کردى بچه ‏هایم و آنچه زیر آسمان است فداى ابا عبد الله علیه السلام، از حسین برایم بگو .

ام البنین براى عزادارى هر روز همراه نوه ‏اش عبید الله (فرزند عباس علیه السلام) به بقیع م‏ی رفت و نوحه می ‏خواند و می ‏گریست و این اشعار را زمزمه می ‏کرد:

منم که سایه نشین و جود مولایم

کنیز خانه غم ؛ خاک پای زهرایم

منم که خانـــه به دوش غــم علی

منم که همقدم محنت ولی هستم

منم که شاهد زخم شکسته ابرویم

انیس گریه به یاس شکسته پهلویم

منم که در همه جا در تب حسن بودم

منم که شاهد خون لب حسن بودم

منم که جلوه حق را به عین می دیدم

خدای را به جمال حسین می دیددم

منم که بوده دلم صبح و شام با زینب

منم میان همه ؛ هم کلام با زینب

منم که سوگ گلستان و باغبان دارم

به سینه زخم غم کربلائیان دارم

منم که ظهر عطش را نمی برم از یاد

چهار لاله بی سر ز من به خاک افتاد

منم که مادر عشق و امید و احساسم

فدای یک سر موی حسین عباسم

دوبـاره بـوی بقیــــع و مـدینــه می آيــــد     دوباره زمزمه غم ز ســــــــینه می آیـد

دوبـاره مـرغ دلـم ســــــر به زیـر پر بـرده      که سوز ناله به سودای چشم تر برده

نشـسته گوشــه اندوه و ناله ســـر داده      ز ســـــــوز ناله ام البنین خبـــــر داده:

« منـم که سـایه نشین و جـود مـولایم        کنیز خانه غم ، خـــــــاک پای زهرایم

منم که خانه به دوش غم علی هستم         منم که همقدم محنت ولی هســتم

منم که شـاهد زخـم شکسـته ابـرویـم           انیس گریه به یاس شکستـه پهلویم

منم که در همه جا در تب حسـن بودم           منم که شاهد خون لب حسـن بودم

منم که جلوه حق را به عین می دیدم          خـدای را به جمال حسیـن می دیدم

منم که بوده دلم صبـح و شـام با زینب          منم میان همـه ، هم کـلام بـا زینـب

منم که سوگ گلستـان و باغبـان دارم          به سینـه زخــم غــم کربلائیـان دارم

منم که ظـهر عطـش را نمی برم از یـاد         چهار لاله بی سر ز من به خاک افتاد

«منم که مادر عشق و امید و احساسم

فــدای یک سـر موی حســین عباسـم»

13 جمادي الثاني: وفات حضرت ام البنين عليها السلام نظرات خوانندگان(0)  

نام مبارك آن حضرت  فاطمه و كنيه شريفش ام البنين است و آن حضرت به همين كنيه معروفند. پدر آن حضرت حزام بن خالد و مادرشان ليلي دختر شهيد بن ابي عامر است.

اميرالمؤمنين عليه السلام آن حضرت را به همسري برگزيد و خداوند چهار پسر به ان حضرت عنايت فرمود: حضرت قمر بني هاشم عباس عليه السلام، عبدالله، جعفر و عثمان عليهم السلام كه 4 پسر در كربلا شهيد شدند.

بانواني كه از كربلا به مدينه مراجعت كردند در خانه ام البنين عزاداري مي كردند. آن حضرت اگر چه در كربلا نبود ولي از ناله و گريه قرار نداشت هنگامي كه زن ها او را ام البنين خطاب مي كردند و تسليت مي دادند مي فرمود: «ديگر مرا ام البنين نخوانيد..»

امام باقر عليه السلام مي فرمايد: آن حضرت به بقيع مي رفت و ان قدر جانسوز مرثيه مي خواند كه مروان با آن قساوت قلب گريه مي كرد» اين گريه و زاري حضرت ادامه داشت تا بدرود حيات گفت.

علامه مامقاني مي نويسد:  از علو مقام حضرت ام البنين عليها السلام همين بس كه وقتي بشير بن جذلم خبر شهادت فرزندانش را به او داد فرمود: «رگ هاي قلبم را بريدي! فرزندانم و هر آنچه زير آسمان است به فداي ابا عبدالله الحسين عليه السلام باد».