در مسافرت‏ها و نیز در حوادث تلخ، آن چه بیش از هر چیز براى انسان لازم است، روحیه و دلگرمى است. اگر انسان براى انجام كارهاى مهم و حساس روحیه نداشته باشد، آن كار با موفقیت انجام نشده و به نتیجه نخواهد رسید و چه بسا با شكست نیز مواجه شود. یكى از بارزترین اوصاف زینب علیهاالسلام روحیه بخشى اوست. او بعد از شهادت مادر، روحیه بخش پدر و برادران بود، در شهادت برادرش امام حسن علیه السلام نقش مهمى را براى تسلاى بازماندگان ایفا كرد. پس از شهادت امام حسین علیه السلام و در طول دوران اسارت، این صفت نیكوى زینب بیشتر ظهور كرد. او پیوسته یاور غمدیدگان و پناه اسیران بود، از گودى قتلگاه تا كوچه‏هاى تنگ و تاریك كوفه، از مجلس ابن زیاد تا ستمكده یزید، در همه جا فرشته نجات اسرا بود.

نه تنها زینب از دین یاورى كرد

به همت كاروان را رهبرى كرد

بــه دوران اســارت با یتیــمــان

نوازشـ‏ها به مهــر مــادرى كرد

او حتى تسلى بخش دل امام سجاد علیه السلام بود، آن جا كه مى‏گفت:«لا یجزعنك ما ترى، فوالله ان ذلك لعهد من رسول الله الى جدك وابیك وعمك (22)؛ [اى پسر برادر!] آن چه مى‏بینى (شهادت پدر) تو را بى تاب نسازد. به خدا سوگند! این عهد رسول خدا با جد، پدر و عمویت است.»

 زینب علیهاالسلام دختر على و زهرا علیهماالسلام در روز پنجم جمادى الاولى سال پنجم یا ششم هجرت در مدینه منوره دیده به جهان گشود، در پنج ‏سالگى مادر خود را از دست داد و ازهمان دوران طفولیت ‏با مصیبت آشنا گردید. در دوران عمر با بركت ‏خویش، مشكلات و رنج‏هاى زیادى را متحمل شد، از شهادت پدر و مادر گرفته تا شهادت برادران و فرزندان، و حوادث تلخى چون اسارت و... را تحمل كرد. این سختى‏ها از او فردى صبور و بردبار ساخته بود. (1)

 شجاعتى نظیر حسین (ع)

 شجاعت حسین (ع) در خواهرش زینب (س) هم بود؛ یا زینب (س) هم در مقام شجاعت قطع نظر از جهت امامت ، كمى از حسین (ع) ندارد قوت قلبش به بركت اتصالش به مبداء تعالى راستى محیرالعقول است .

شیخ شوشترى مى فرماید: اگر حسین (ع) در صحنه كربلا یك میدان داشت ، مجلله زینب (س) دو میدان نبرد داشت : میدان نبرد اولش ‍ مجلس ابن زیاد، و دومى مجلس یزید پلید.

اما تفاوت هایى كه از حیث ظهور دارد، نبرد حسین (ع) با لباسى كه از پیغمبر به او رسیده بود، عمامه پیغمبر بر سر و جبه او به دوش ، نیزه به همراه و شمشیر به دستش سوار بر مركب رسول خدا (ص) گردید با عزت و شهامت وارد نبرد مشركین گردید تا شهید شد.

 یک روز زندگی

دو روز مانده به پایان جهان تازه فهمید که هیچ زندگی نکرده است.

تقویمش پر شده بود و تنها دو روز، تنها دو روز خط نخورده باقی بود.

پریشان شد و آشفته و عصبانی نزد خدا رفت تا روزهای بیشتریی از خدا بگیرد. داد زد و بد و بیراه گفت. خدا سکوت کرد. جیغ زد و جار و جنجال راه انداخت. خدا سکوت کرد. آسمان و زمین را به هم ریخت. خدا سکوت کرد.

به پر و پای فرشته‌ و انسان پیچید خدا سکوت کرد. کفر گفت و سجاده دور انداخت. خدا سکوت کرد. دلش گرفت و گریست و به سجده افتاد. خدا سکوتش را شکست و گفت: عزیزم، اما یک روز دیگر هم رفت. تمام روز را به بد و بیراه و جار و جنجال از دست دادی. تنها یک روز دیگر باقی است. بیا و لااقل این یک روز را زندگی کن.

لا به لای هق هقش گفت: اما با یک روز… با یک روز چه کار می توان کرد؟

خدا گفت: آن کس که لذت یک روز زیستن را تجربه کند، گویی هزار سال زیسته است و آنکه امروزش را در نمی‌یابد هزار سال هم به کارش نمی‌آید. آنگاه سهم یک روز زندگی را در دستانش ریخت و گفت: حالا برو و زندگی کن.

او مات و مبهوت به زندگی نگاه کرد که در گودی دستانش می‌درخشید. اما می‌ترسید حرکت کند. می‌ترسید راه برود. می‌ترسید زندگی از لا به لای انگشتانش بریزد. قدری ایستاد… بعد با خودش گفت: وقتی فردایی ندارم، نگه داشتن این زندگی چه فایده‌ای دارد؟ بگذارد این مشت زندگی را مصرف کنم.

آن وقت شروع به دویدن کرد. زندگی را به سر و رویش پاشید. زندگی را نوشید و زندگی را بویید. چنان به وجد آمد که دید می‌تواند تا ته دنیا بدود، می تواند بال بزند، می‌تواند پا روی خورشید بگذارد. می تواند ….

او در آن یک روز آسمانخراشی بنا نکرد، زمینی را مالک نشد، مقامی را به دست نیاورد، اما ….

اما در همان یک روز دست بر پوست درختی کشید، روی چمن خوابید، کفشدوزدکی را تماشا کرد، سرش را بالا گرفت و ابرها را دید و به آنهایی که او را نمی‌شناختند سلام کرد و برای آنها که دوستش نداشتند از ته دل دعا کرد. او در همان یک روز آشتی کرد و خندید و سبک شد. لذت برد و سرشار شد و بخشید. عاشق شد و عبور کرد و تمام شد.

او در همان یک روز زندگی کرد، اما فرشته‌ها در تقویم خدا نوشتند: امروز او درگذشت. کسی که هزار سال زیسته بود

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$

زندگي اين است

من هميشه خوشحالم. مي دونيد چرا؟!

چون از هيچكس براي چيزي انتظاري ندارم.

انتظارات هميشه زننده هستند.

زندگي كوتاه است. پس به زندگي عشق بورز...خوشحال باش و لبخند بزن. فقط براي خودت زندگي كن و قبل از اينكه صحبت كني گوش كن.

قبل از اينكه بنويسي فكر كن.

قبل از اينكه خرج كني درآمد داشته باش.

قبل از اينكه دعا كني ببخش.

قبل از اينكه صدمه بزني، احساس كن.

و قبل از تنفر عشق بورز.

زندگي اين است.

            احساسش كن، زندگي كن و لذت ببر...

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$

زندگي كن...

 حتي اگر بهترين هايت را از دست داده اي

زيرا اين زندگي كردن است كه بهترين هاي ديگر را برايت مي سازد.

 خوشبختی بر سه ستون استوار است:

۱-فراموش کردن گذشته 2-غنیمت شمردن حال 3-و امیدوار بودن به آینده

********************

سه چیز نباید از دست برود

آرامش – امید –و صداقت

******************

سه چیز قطعی نیست

رو یا ها---موقعیت – و شانس

****************

 و سه چیز با ارزش ترین هاست

عشق –اعتماد به نفس – و دوستان  واقعی

****************

انسان ها سه راه دارند:

راه اول از اندیشه می گذرد این والاترین راه است

راه دوم از تقلید می گذرد این آسان ترین راه است

و راه سوم از تجربه می کذرد و این تلخ ترین راه است (کنفو سیوس)

**************

سه چیز ریشه دین را می سوزاند:

خرافه گستری به نام دین

بی عدالتی به نام خدا

سکوت در برابر ستم

****************

اگر شما سه خصلت:ا-انتقاد پذیری 2- پوزش خواهی 3- شکر گزاری

را در خود پرورش دهید مطمئن باشید که موفقیت به زودی در خانه تان را خواهد زد

**************

دمکراسی معنی این سه حرف است

1-نصب حاکمان 2- نقد حاکمان 3- عزل حاکمان

************

سه چیز از حقایق ایمان است:

1-بخشش با تنگدستی 2- رعایت انصاف در باره مردم بر ضرر خویش 3- بذل علم بر دانش آموز حضرت محمد (ص)

**************

بهترین چیز ها سه چیز است:

عفو در حالت غضب 2-بخشش در تنگدستی 3- تحمل در حین قدرت (.ادریس پیامبر)

از غم بانوی بهشت  جهان پر از تاب وتـبه

فرشته ها به هم میگن  چقدر شبیه زینـبه

سایبون مـحبتش  همیـشه روی سـرمـه

داد می زنم فدات بشم تویی غریب فاطمه

وفات جانسوز کریمه اهل البیت حضرت فاطمه معصومه(س)، دختر هفتمین پیشوای شیعیان عالم را به ساحت مقدس و ملکوتی برادر بزرگوارشان حضرت ثامن الحجج آقا امام رضا(ع) و تمامی شیعیان جهان تسلیت عرض می نماییم.

اي جا مانده از واپسين ديدار برادر! حرم نوراني و ضريح مشکل گشايت، هنوز بوي مدينه مي دهد. بوي شهر پيامبر را که آن را به اشتياق ديدن روي رضايت، ترک کردي و آواره بيابان ها گشتي. نهر جاري مناجات، هميشه از چشمه دل زائران تو جريان دارد؛ اما امشب ضريح مطهرت، رخت سياه بر تن کرده و پنجره ها رو بسوي غروب نشانه مي روند ...

 امام صادق علیه السلام:

خداوند حرمى دارد کهمکه است پیامبر حرمى دارد و آن مدینه است و حضرت على علیه السلام حرمىدارد و آن کوفه است و قم کوفه کوچک است که از هشت در بهشت سه در آن به قمباز مى‌شود – زنى از فرزندان من در قم از دنیا مى‌رود که اسمش فاطمه دخترموسى علیه السلام است و به شفاعت او همه شیعیان من وارد بهشت مى‌شوند.

یکسال بعد از هجرت برادر، حضرت معصومه سلام الله علیها به شوق دیدار برادر وادای رسالت زینبی و پیام ولایت به همراه عده‌اى از برادران و برادرزادگانبه طرف خراسان حرکت کرد و در هر شهر و محلى مورد استقبال مردم واقع مى‌شد. این جا بود که آن حضرت نیز همچون عمه بزرگوارشان حضرت زینب سلام اللهعلیها پیام مظلومیت و غربت برادر گرامیشان را به مردم مؤمن و مسلمانمى‌رساندند و مخالفت خود و اهل‌بیت علیهم السلام را با حکومت حیله‌گربنى‌عباس اظهار مى‌کرد

 معصومه (س) فلسفه شیدایی است و غزل ماندن و بودن،

معصومه نگین ایران است که در قم، شهر اقامه می درخشد

وفات فاطمه ی معصومه (س) تسلیت باد

—–

معصومه (س) ترجمان بلند عاشوراست

و قصه با زینب همسفر شدن

وفات فاطمه ی معصومه (س) تسلیت با

 معصومه حجت كشفى

هنر تعريف دقيق و جامع هنر بدون بحثهاى طولانى دشوار است، اما با نقل مطالبى از صاحب‏نظران و هنرشناسان مى‏توان راه را براى ورود به يك سلسله مقالات هنرى بازكرد: «هنر يك شيوه بيان است، يك شيوه اداكردن است، منتها اين شيوه بيان از هر تبيين ديگر رساتر، دقيق‏تر و ماندگارتر است، دقت در هريك از اين چند تعبيرى كه عرض‏كردم: رساتربودن، دقيق‏تر بودن، نافذتر و ماندگارتربودن، در فهم معناى هنر كمك مى‏كند، اى بسا كه يك گزارش غيرهنرى گرچه علمى و تحقيقى و دقيق، خاصيت ارائه هنرى را نداشته‏باشد.ابزارهاى هنرى بى‏شك، رساترين، بليغ‏ترين و كارى‏ترين ابزار ابلاغ و تبليغ پيام است.» (1)  هنر اين خصوصيت را دارد كه به خاطر ملايمت‏با طبع آدمى، بى‏شك در طبع او اثر مى‏كند.

اول ذيقعده سال 173 هجرى بود كه عالم به وجود فاطمه اى ديگر از گلشن رسالت جلوه گر شد، تا عصمت فاطمه زهرا(س)را دوباره تجلى سازدو با فروغ خود،اسوه بانوان جهان گردد.

حضرت فاطمه معصومه(س) دخت هفتمين امام،از زمره زنان عفيف و پاكدامنى است كه در راه امامت و ولايت رنج هاى طاقت فرسايى كشيد،غصه ها خورد،سختى ها و مشكلات سفر را تحمل كرد و همچون يعقوب به اشتياق و اميد ديدار يوسف شتافت.

امام صادق(ع)پيش از ولادت كريمه آل محمد(ص) فرمود: خدا را حرمى است و آن مكه است،اميرمؤمنان را حرمى است و آن كوفه است،و ما اهل بيت را حرمى است وآن قم است.بزودى بانويى به نام فاطمه از تبار من در آن جا دفن شود كه هر كس به زيارتش بشتابد،بهشت بر او واجب مى گردد.

به راستى او فاطمه است تا على را يارى كند،زينب است تا رسالت عاشورا را بر دوش كشد و معصومه خواهر امام رضا(ع) است تا با هجرت برادر از مدينه به خراسان،رسالت فاطمه بودن را بر دوش احساس كند و سرو بلند باغ محمد(ص) ،على بن موسى الرضا(ع) را ياور باشد.

سال 201هجرى او با رسول خدا و ايمه بقيع وداع مى كند،آن گونه كه برادر بزرگوارش يك سال پيش از او وداع كرده بود. اين بار اوست كه كاروان شوق را برپا مى دارد.همراه برادران و برادرزادگان رو به سوى كوى حضرت دوست پا مى نهد.

چشمان كاروانيان اشك ريزان است، اشك فراق و اشك شوق و تنها ديدار برادر،سنگينى فراق را جبران مى كند و لحظه ها در تب ديدار برادر مى گذرد تا به يوسف آل رسول، آفتاب خطه طوس برسد; اما افسوس كه حراميان بنى عباس،شهر ساوه را مناسب مقاصد شوم خود مى يابند و با حمله به كاروان آل رسول،23 تن از همراهان را به شهادت مى رسانند.اينك فاطمه،رسالت زينب را بر دوش مى كشد، غم شهيدان، جانكاه و طاقت فرساست. او كه عمرش با فراق و هجران پدر بزرگوارش امام موسى كاظم(ع)و سپس با دورى از برادر بزرگوارش در دنيايى از غم و اندوه سپرى شد،اينك با ستم بنى عباس بيمار مى شود و بنا به قولى مسموم مى گردد.

آنچه مسلم است،حضرت پس از بيمارى مى پرسند تا قم چه مقدار مسافت است. مى گويند ده فرسخ،مى فرمايد:مرا به قم برسانيد. كاروان رو به قم مى نهد. در23 ربيع الاول مردم به استقبال مى آيند تا كريمه اهل بيت را به شهر خويش برند و از ميان مردم موسى بن خزرج حضرت را در منزل خود سكنا مى دهد كمر به خدمت او مى بندد،ليكن آن بانوى مكرمه بيش از هفده روز در قم افامت نمى كند و در دهم ربيع الثانى سال 201 هجرى روح ملكوتى اش به لقاي رب مى شتابد.

خبر رحلت جانسوز حضرتش شهر شيعه را فرا مى گيرد، مردمان دسته دسته به تشييع جنازه او حاضر مى شوند.موسى بن خزرج دستور غسل و دفن حضرت را مى دهد و از حصير و بوريا سقفى بر روى قبر مطهرش قرار مى دهد تا اين كه زينب دختر حضرت جوادالائمه بر روى آن قبله دل ها،قبه اى نهاد،تا حرم مطهر آن حضرت بارگاه دلدادگان آل رسول گردد و عاشقان ولايت همه روزه پروانه وار بر گرد ضريح مقدسش به طواف آيند.  درباره گوهر وجودى والاى او همين بس كه در زيارت مأثوره آن حضرت او را دختر امام، خواهر امام،عمه ولى خدا مى خوانيم و در زيارت نامه اش مى خوانيم كه:«اى فاطمه! مرا در بهشت شفاعت كن كه همانا در نزد خدا براى تو منزلتى است بس والا.» و اين فراز از زيارت گوياى شأن و منزلت او در نزد خداست.در فضيلت زيارت او سعدبن سعد مى گويد:از امام رضا(ع) در مورد فاطمه دختر امام موسى كاظم پرسيدم،فرمودند:«كسى كه او را زيارت كند،بهشت جاى اوست» .

واز حضرت جوادالائمه(ع)روايت است كه فرمود: «هر كس عمه مرا در قم زيارت كند،بهشت جايگاه اوست» .

از پربارى حيات 28 ساله حضرت معصومه(س)و اقامت هفده روزه اش در قم همين بس كه به رغم مناسب نبودن موقعيت جغرافيايى اين شهر، حوزه علميه قم بقاى جاودانه يافت و هزاران فرهيخته و دانش پژوه از اين مركز علم فارغ التحصيل شدند. بركت وجود عالمه آل رسول،حوزه علميه قم را مركزيت داده و با پرتو افشانى خويش آن را به مدينه فاضله اسلامى تبديل نموده است.

محدثه حديث‏ به معناى سخن معصوم است‏يا آنچه گوياى سخن، كار يا سيره‏او باشد.

و روشن است كه نقل سخنان معصومين (ع) بيشترين خدمت را به حفظروش و سيره و كردار آنان انجام مى‏دهد.

برهمين اساس ارزش والايى‏در كلام معصومان براى آنان كه با نقل سخنان معصومان، گفتارشان‏را جاودانه نگاه مى‏دارند، مى‏يابيم.

تشويق به حفظ و ترويج‏ حديث ‏و سخن معصومان از زمان خود پيامبراكرم(ص) شروع شد و حضرت‏ مى ‏فرمود: من تعلم حديثين اثنين ينفع بهما نفسه او يعلمهماغيره‏فينتفع بهما كان خيرا له من عباده ستين سنه(1) آنكه دو سخن ‏فرا گيرد و خود از آن سود برد، يا به ديگران بياموزد تا سودبرند، برايش بهتر از شصت‏سال عبادت است.

از اين روى اهل بيت(ع) مسلمانان را به فراگيرى نشر احاديث ‏ترغيب مى ‏كردند تا افكار و انديشه‏ هاى آنان در گستره وسيع‏ترى ‏پخش گردد.

 طى سالها تحقيق، كتابها و مقاله‏هاى متنوعى پيرامون زندگى‏حضرت فاطمه معصومه(س) نگارش يافته است; اما عموم اين نوشته‏ها برگرفته ازمطالبى است كه به طور صريح در متون تاريخى و انساب ثبت‏شده است.

اين نوع‏استفاده از منابع موجب شده تا يافته‏هاى نويسندگان غالبا پيرامون سه محور ثابت(زمان تولد، سفر به قم و رحلت) متمركز شود. به اين دليل گاه به برخى كتب‏پيرامون زندگى اين بانوى بزرگوار برمى‏خوريم كه از صدها صفحه تنها صفحات انگشت‏شمارى به بيان زندگى وى اختصاص يافته است و نويسندگان به ناچار مباحث مربوط به‏قم، كرامتها و ... را بر مطالب خود افزوده‏اند.

 تاريخ گوياى اين حقيقت تلخ است كه حكومت بنى اميه و بنى عباس،هر دو از دشمنان قسم خورده نبوت و ولايت بودند و اين كينه توزى با اسلام ناب را با جنايات مختلفى نشان مى دادند;با اين تفاوت كه اين نظام جبار بنى اميه به شكلى علنى،شمشير برهنه اى شده بود و قلوب خاندان ولايت را مى شكافت و در نشان دادن اين جنايات آن چنان اصرار مىورزيد كه ديگر حتى پدر،جرأت نداشت به فرزند خود بگويد كه از نسل اولاد على(ع) است.

اما شيوه حكومت بنى عباس،ظاهرى آرام و باطنى كينه توز وخصمانه داشت و بعضى اوقات مردم نيز تحت تأثير اين گونه رفتارهاى منافقانه قرار مى گرفتند.

 سراى «موسى بن خزرج‏» كه حضرت معصومه (س) چند صباحى در آنجا به سر برد، به مدرسه معروف «ستيه‏» است.

اين سرا در محله «ميدان مير» وسط شهر قم در يكى از محله‏هاى قديمى بود و عبادتگاه آن حضرت به نام «بيت النور» در وسط آن، قرار داشت. موسى بن خزرج پس از رحلت آن بانوى گرانقدر، محراب ايشان را به همان حال باقى گذارد، و ديگر نقاط خانه خويش را نيز به احترام ايشان، مسجد كرد. اصل محراب فاطمه معصومه (س) كه در نزد عوام به «تنور» مشهور است تاكنون پابرجاست و مردم از قديم الايام تاكنون براى تيمن و تبرك و خواندن زيارت و دعا بدان جا مى‏روند. محراب مزبور كه غرفه كوچكى بيش نبوده، تجديد بنا شده و به صورتى زيبا در آمده است.و در كنار آن، مدرسه‏اى براى طلاب علوم دينى ساخته شده كه به «مدرسه ستيه‏» معروف است.