سوگنامه
آفتاب روز هشتم ربیع الاول در حال طلوع بود، که آفتابی پرفروغ از دیگر سو غروب می کرد. او یازدهمین پیشوای آسمانی مردمان، حضرت امام حسن عسکری علیه السلام بود، که شمع وجودش پس از 28 سال پرتوافشانی به خاموشی می گرایید. در سالروز شهادت آن امام بار دیگر زمین و آسمان در عزای سلاله ای پاک از خاندان نبوی سوگوار است، تا با گریه و فغان بر مظلومیت آن امام همام با فرزندش حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هم ناله شود. شهادت امام عسکری علیه السلام را بر دادگستر جهان، امام زمان (عج)، و تمام روهروان راه آن حضرت، تسلیت می گوییم.

 درود بر تو اي سرورم اي ابامحمد حسن بن علي آن راهنماي راه يافته و رحمت خدا وبرکات او

درود بر تو اي ولي و نماينده خدا و فرزند اوليائش

درود بر تو اي حجت خدا و فرزند حجت هاي او

درود بر تو اي برگزيده خدا و فرزند برگزيدگانش سلام و

درود بر تو اي جانشين خدا و فرزند جانشينانش و پدر جانشين او

درود بر تو اي  خاتم پيامبران

گاهي گمان نمي كني ولي مي شود

گاهي نمي شود نمي شود كه نمي شود

گاهي هزار دوره دعا بي استجابت است

گاهي نگفته قرعه بنام تو مي شود

گاهي گداي گدايي و بخت با تو نيست

گاهي تمام شهر گداي تو مي شود

 الَلهُمَ کُن لِوَلیِکَ الحُجَةِ بنِ الحَسَنِ، صَلَواتُکَ عَلیهِ وَ عَلی آبائِهِ فی هذِه الساَعةِِ وَ فی کُل ساعةٍ وَلِیّاً وَحافِظاً وَ قائِداً وَ ناصِراً وَ دَلیلاً وَ عَینًا حَتی تُسکِنَهُ اَرضَکَ طَوعًا وَتُمَتِعَّهُ فیها طَویلاً...

الا که روح خدایی، خدا کند که بیایی                        تو نور غیب نمایی، خدا کند که بیایی

شب فراق تو جانا خدا کند به سرآید                         سرآید و تو برآیی، خدا کند که بیایی

دمی که بی تو سر آید خدا کند که نیاید                    الا که هستی مایی، خدا کند که بیایی

فسرده غنچه گلها فتاده عقده به دلها                       تو دست عقده گشایی، خدا کند که بیایی

زچهره پرده برافکن به ظلم شعله درافکن                   تو دست عدل خدایی، خدا کند که بیایی

نظام هر دو جهانی امام عصر و زمانی                       یگانه راهنمایی، خدا کند که بیایی

تو مشعری عرفاتی، تو زمزمی تو فراتی                     تو رمز آب بقایی، خدا کند که بیایی

دل مدینه شکسته حرم به راه نشسته                     تو مروه ای تو صفایی، خدا کند که بیایی

به سینه ها تو سروری به دیده ها همه نوری             به دردها تو دوایی، خدا کند که بیایی

 تو کیستی؟ چراغ بهشت مدینه ای

آیینه دار حُسن حسینی، سکینه ای

باید به رتبه زینب ثانی بخوانمت

چون عمه ات به صبر نداری قرینه ای

در آسمان صبر فروزنده کوکبی

بین تمامی اُسرار رکن زینبی

دشمن ذلیل عزّو وقار سکینه است

فریاد کربلای حسینی به سینه است

در مکتب مجاهدت و صبر و ابتلا

ایثار و استقامت و ایمان گزینه است

هر چند درد و رنج اسارت کشیده ای

تو خصم را به بند حقارت کشیده ای

روی تو آفتاب تماشای باب بود

آئینة تمام نمای رباب بود

در منطق تو معجزة نطق مرتضی

پیغام تو حیا و عفاف و حجاب بود

از سنگ و تازیانه که در شکوه نیستی

در قتلگه ز بردن چادر گریستی

در مجلس یزید که قلبت کباب بود

دیدی میان طشت طلا آفتاب بود

نامحرمت به دور و غمت بی حساب بود

بر چهره آستین و دو دستت حجاب بود

فریاد و آه و اشک و غم از گریة تو سوخت

حتی دل یزید هم از گریة تو سوخت

گاهی صدای گریه اصغر شنیده ای

گه ناله در شهادت اکبر کشیده ای

گاهی به روی خار مغیلان دویده ای

گه حنجر بریده به گودال دیده ای

در هر بلیّه حمد الاهیت بر لب است

الحق تو را مقاومت و صبر زینب است

ای یادگار فاطمه ای دختر حسین

همگام زینبینی و هم سنگر حسین

در راه شام راهنمایت سر پدر

منزل به منزلی تو پیام­آور حسین

هر خانه ای که هست رباب و سکینه اش

باشد صفای روضة شهر مدینه اش

تو مصحف حسین و بهشت است دامنت

بر صفحة جمال فروزنده احسنَت

پامال حرمتت شده از جور دشمنان

با تازیانه آیه نوشتند بر تنت

تو راز ناشنیده ز بابا شنیده ای

تو قاصد پیام گلوی بریده ای

ای پاکی و عفاف و حیا شرمسار تو

دشمن حقیر منزلت و اقتدار تو

پیوسته باد باغ شهادت بهار تو

تا روز حشر گریة "میثم" نثار تو

قلب حسین و چشم و چراغ مدینه ای

سرتا قدم جلال و وقار و سکینه ای

 حضرت سکینه سلام الله علیها دختر امام حسین علیه السلام 56 سال پس از واقعه کربلا, در شب پنجم ربیع الاول سال 117 هجری در مدینه وفات کردند[1].

حضرت سکینه سلام الله علیها، دختر ابى عبدالله الحسین علیه السلام و  رباب، دختر "امرء القیس" است. نام اصلى وى " آمنه" یا "امیمه" بود و مادرش رباب، او را به "سکینه" ملقّب ساخت.

این بانوى شریف ِعلوى، در دامن مهرانگیز پدر ارجمندش حضرت امام حسین علیه السلام و مادر گرانمایه ‏اش حضرت رباب سلام الله علیها و عمه بزرگوارش حضرت زینب کبرى سلام الله علیها پرورش یافت و از راهنمایى و تربیت ناب برادرش حضرت على بن الحسین علیه السلام - معروف به زین العابدین - در ایّام امامت آن بزرگوار، بهره ‏هاى وافر یافت.

وى از زنان خردمند و داناى عصر خویش بود , علاوه بر بهره ‏مندى کامل از حُسن جمال، از فضایل معنوى مانند تعّبد، تدیّن و تقواى الهى نیز برخوردار بود و در زمینه شعر، سخنورى و فصاحت بیان، از ممتازان عصر خود و خانه وى همیشه مجمع اُدبا، شُعرا و سخن سرایان عرب بود.

درباره تاریخ تولّدش، اطلاع دقیقى در دست نیست. او در مدینه و در اواخر عصر امامت حضرت امام حسن مجتبى علیه السلام دیده به جهان گشود.

گفته اند که وى در واقعه ی عاشورا، دخترى رشید و بالغ بود. برخى از مورّخان، سن وى را در واقعه ی کربلا، بین ده تا سیزده سال خوانده ‏اند. بنابراین تولّدش باید میان سال‏هاى 47 تا50 هجری قمرى باشد.

در آغاز، تحت کفالت برادر بزرگوارش امام زین العابدین علیه السلام قرار داشت تا اینکه ازدواج نمود و به خانه همسرش نقل مکان کرد. آن حضرت، پس از واقعه ی کربلا، به مدت 57 سال زندگى کرد. و در سنین بین 67 تا 70 سال، در کمال شرافت و عفّت، دار فانى را وداع گفت.

درباره در گذشت این بانوى بزرگ علوى، دو روایت نقل شده است:

روایت نخست حاکى است که وى در پنجم ماه ربیع الاوّل سال 117 هجرى قمرى و در عصر خلافت "هشام بن عبدالملک" و در حاکمیت "خالد بن عبدالملک بن حارث"، در مدینه بدرود حیات گفت و روایت دیگر می گوید که وى در پنجم ماه ربیع الاوّل سال 126 هجرى قمرى در مکّه معظمه وفات یافت.

در صبح روز رحلتش محمد بن عبدالله(نفس زکیه) چهار صد دینار عطر و عود خرید و پبرامون تابوت آن حضرت در مجمره ها سوزانید. خالد بن عبدالملک حاکم مدینه که در نظر داشت با به تعویق افتادن تشییع جنازه بر اثر گرمی هوا به بدن مطهر جسارت شود, گفت:" صبر کنید من برای نماز خواندن بر جنازه میایم", ولی نیامد. لذا جنازه مبارک آن حضرت تا ب دفن نشد. پس از آن حضرت سجاد علیه السلام _ وبه قولی یحیی بن حسن علیه السلام به قولی محمد بن عبدالله نفس زکیه _ بر جنازه آن حضرت نماز خواندند و آن حضرت را با احترام به خاک سپردند[2].

...................................................................................

پاورقی:

1.قلاید النحور: ج ربیع الاول، ص26.فیض العلام: ص206.مستدرک سفینه البحار: ج4ص67.مستدرکات علم رجالالحدیث: ج8ص580.ریاحین الشریعه: ج3ص280.

2.فیض العلام: ص205-206.ریاحین الشریعه: ج3ص280-282.

 بنابر نظر مشهور، تاريخ‌نگارانِ معروف نام ده فرزند را براي امام حسين ـ عليه‌السّلام ـ ذكر مي‌كنند كه شش تن آنها پسر و بقيه دختر مي‌باشند. دختران حضرت ـ عليه‌السّلام ـ عبارت بودند از زينب، سكينه، فاطمه و رقيه. همان نخستين روزي كه امريءالقيس بن عدي، رئيس قبيله بكر بن وائل اسلام آورد،[1] اميرالمؤمنين علي ـ عليه‌السّلام ـ دو فرزندش حسن و حسين ـ عليهما‌السّلام ـ را نزد وي برد و فرمود: «يا عم؛ من علي بن ابي‌طالب پسر عمو و داماد رسول خدا هستم و اين دو نيز فرزندزادگان اويند. ما ميل داريم كه با تو پيوند خويشاوندي برقرار كنيم.» 

 جواب: حضرت سکینه دختر بزرگوار امام حسین(ع) است که در علم و معرفت و توجه به حق و جذبه پروردگار کم نظیر و مورد توجه خاص پدر بود. نام اصلى این بانور بزرگوار آمنه، امینه، امیمه یا امامه ثبت گردیده است و لقب «سکینه» از طرف مادرش (رباب) به او داده شد. او که خواهر على اصغر (ع) بود، در کربلا حضور داشت و در عاشورا حدوداً ده یا سیزده ساله بود. وى محضر سه امام (پدرش امام حسین، برادرش امام سجاد و برادرزاده‏اش امام باقر(ع) ). را درک کرد. او از زنان بزرگ اسلام است و از اخلاق فاضله و آداب مرضیه و صفات حمیده و از وفور عقل و دانش وجود و کرم و مقامى بس بلند برخوردار بود و در فنون فصاحت و بلاغت از اساتید وقت و سیده زنان عصر خود بود. نوشته‏اند خانه‏اش مرکز تجمع شعرا و محل مناقشه و بحث و نقد ادبى بود. به شاعران بزرگ همچون فرزدق و جریر صله عطا مى‏کرد. ابتدا به عقد مصعب بو زبیر در آمد و پس از او زوجه عبدالله بن عثمان گردید، و بالاخره در پنج ربیع الاول سال 117 در هفتاد سالگى در مدینه درگذشت.(1)

پى‏نوشت‏ها:

1 - جواد محدثى، فرهنگ عاشورا، ص 227.

 حضرت سکینه، دختر ابى عبدالله الحسین )ع( و رباب، دختر امرء القیس است. نام اصلى وى، " آمنه" یا " امیمه" بود و مادرش رباب او را به " سکینه" ملقّب ساخت.(1)

این بانوى شریف علوى در دامن مهرانگیز پدر ارجمندش حضرت امام حسین )ع( و مادر گرانمایه‏اش حضرت رباب )س( و عمه بزرگوارش حضرت زینب کبرى)س( پرورش یافت و از راهنمایى و تربیت ناب برادرش حضرت على بن الحسین)ع(، معروف به زین العابدین در ایّام امامت آن بزرگوار، بهره‏هاى وافر یافت.

وى از زنان خردمند و داناى عصر خویش بود. علاوه بر بهره‏مندى کامل از حُسن جمال، از فضایل معنوى مانند تعّبد، تدیّن و تقواى الهى برخوردار بود و در زمینه شعر، سخنورى و فصاحت بیان از ممتازان عصر و خانه وى، همیشه مجمع ادبا، شُعرا و سخن سرایان عرب بود.(2)

درباره تاریخ تولدش، اطلاع دقیقى در دست نیست. امّا وى در واقعه عاشورا، دخترى رشید و بالغ بود.

برخى از مورخان، وى را در واقعه کربلا، بین ده تا سیزده ساله خوانده‏اند. بنابراین تولدش باید میان سال‏هاى 47 تا50 قمرى باشد. او در مدینه و در اواخر عصر امامت حضرت امام حسن مجتبى )ع( دیده به جهان گشود.(3)

امام حسین )ع( به تمامى فرزندانش، از جمله سکینه، عشق و علاقه داشت و آنان را به خاطر برخوردارى از فضایل و کمالات نفسانى، بسیار دوست مى‏داشت.

روایت شد، که آن حضرت درباره سکینه و مادرش رباب و خانه‏اى که آن دو در آن زندگى مى‏کردند شعرى عاطفى سرود که ترجمه‏اش چنین است:

به جانت سوگند ! من به راستى خانه‏اى که سکینه و مادرش رباب در آن باشند، دوست دارم. من آن دو را دوست دارم و براى آنان دارایى‏ام را نثار مى‏کنم و هیچ ملامت‏گرى نمى‏تواند مرا در این کار سرزنش کند.(4)

آن حضرت، پس از واقعه کربلا، به مدت 57 سال زندگى کرد. در آغاز، تحت کفالت برادر بزرگوارش امام زین العابدین )ع( قرار داشت تا این که ازدواج نمود و به خانه همسرش نقل مکان کرد.

این بانوى مکرمه، بین 67 تا 70 سال زندگى کرد و سرانجام در کمال شرافت و عفت دار فانى را وداع گفت.

درباره در گذشت این بانوى بزرگ علوى، دو روایت نقل شده است: روایت نخست حاکى است که وى در پنجم ربیع الاوّل سال 117 هجرى قمرى و در عصر خلافت هشام بن عبدالملک و در حاکمیت خالد بن عبدالملک بن حارث، در مدینه بدرود حیات گفت و روایت دیگر مى‏گوید که وى در پنجم ربیع الاوّل سال 126 هجرى قمرى در مکه معظمه وفات یافت .(5)

به هر روى، در گذشت وى در پنجم ربیع الاوّل، مورد اتفاق تاریخ نگاران و سیره نویسان است. در همان سالى که حضرت سکینه )ع( وفات یافت، خواهرش حضرت فاطمه بنت الحسین )ع( نیز در مدینه بدرود حیات گفت. (6)

1- منتهى الآمال، ج 1، ص 462 و وفیات الاعیان، ج1، ص 379

2- اعلام النّساء، ج 2،ص 202

3- شام، سرزمین خاطره‏ها، ص 104

4- منتهى الآمال، ج 1، ص 463

5- شام، سرزمین خاطره‏ها، ص 107؛اعلام النسّاء، ج 2، ص 224؛ وفیات الاعیان، ج 1، ص 378

6- وقایع الایام، ص 206 و منتهى الآمال، ج 1، ص 463

 ● دسته گل صلوات يکصدتايي ۱الی ۵: جان وجوانیم فدای رهبرم گرامی از شهرخدا

● دسته گل صلوات يکصدتايي ۶الی ۱۰: مادر گرامی جان وجوانیم فدای رهبرم از شهر خدا

● دسته گل صلوات یکصد تایی ۱۱الی ۱۵: فاطمه خانم از دهنواران

● دسته گل صلوات یکصد تایی ۱۶الی۲۰: غریب گرامی ازشهر تنهایی

● دسته گل صلوات یکصد تایی ۲۱: یه آشنای گرامی از کلید فارس

● دسته گل صلوات یکصد تایی ۲۲: خاک پای مولای گرامی از بوستان مهدی

● دسته گل صلوات یکصد تایی ۲۳: جامانده از راه خداگرامی

● دسته گل صلوات یکصد تایی ۲۴: نرگس خانم از کرج

● دسته گل صلوات یکصد تایی ۲۵ و ۲۶: بنده خداي گرامي از تهران(سلام،عرض ادب و خيرمقدم و پوزش فراوان بابت تاخير چند روزه در ثبت)

● دسته گل صلوات یکصد تایی ۲۷ و ۲۸: آقا ارمياي گرامي از تهران (سلام،عرض ادب و پوزش فراوان بابت تاخير چند روزه در ثبت)

● دسته گل صلوات یکصد تایی ۲۹: صلوات از صلوات بر محمّد و آل محمّد (سلام و خيرمقدم)

● دسته گل صلوات یکصد تایی ۳۰: آقاي علي از بهشت (سلام و خيرمقدم)

● دسته گل صلوات یکصد تایی ۳۱: دلشکسته ي گرامي از شهر غريب

 امام صادق علیه السّلام فرمودند:

أثقَلُ ما یوضَعُ فی المیزانِ یَومَ القیامَةِ الصَّلاةُ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ اهل بَیتِهِ.

سنگین ترین چیزی که روز قیامت در ترازوی اعمال قرار داده می شود صلوات بر محمّد و اهل بیت اوست.(وسائل الشیعه، ج 7، ص 197) 

 ♥ اَعوُذُ بِالله ِمِنَ الشَّیطانِ الرَّجیمِ ♥ بِسمِ الله ِالرَّحمنِ الرَّحیمِ ♥

إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَاالَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيماً.

همانا خداوند و فرشتگانش بر ( روح پاک) پیغمبر صلوات و درود می فرستد شما هم ای اهل ایمان ، بر او صلوات و درود بفرستید و تسلیم فرمان او شوید.[الأحزاب 56]

 حضرت محمد می فرمایند : دلها مانند آهن زنگ میزند گفتند صیقل آن چیست؟ گفت یاد مرگ وخواندن قرآن. (نهج الصاحه.ج.934 )

هرکسی از مرد یا زن مسلمانی غیبت کند خداوند تاچهل شبانه روز نماز وروزه او را نپذیرد مگر این که غیبت شونده اورا ببخشد. ( بحارالانوار.ج.75.ص258.ح53 )

حضرت معصومه ( س ) می فرمایند

برای هر چیزی دارویی است و داروی گناهان استغفار است.

منبع : اصول کافی ٬ ج٢/ص۴٣٩ ٬حدیث٨.

فرا رسیدن ماه شریف و پرخیر و برکت ربیع الاول را به امام زمان(عج) و شما دوستان تبریک عرض می کنیم.....

 اين ماه همانگونه كه از اسم آن پيداست بهار ماههاست ؛ به جهت اين كه آثار رحمت خداوند در آن هويداست . در اين ماه ذخاير بركات خداوند و نورهاى زيبايى او بر زمين فرود آمده است ؛ زيرا ميلاد رسول خدا صل الله عليه و آله در اين ماه است و مى توان ادعا كرد كه از اول آفرينش زمين ، رحمتى مانند آن بر زمين فرود نيامده است .

از آداب اين ماه است :

1. تمام ماه را در روز تولد پيامبر صل الله عليه و آله با تلاشهاى نيكو و اطاعتهاى گرانقدر و بزرگ ، بزرگ داشته و با پروردگار خود در مورد اين نعمت بزرگ مناجات نمايد.

2. دعا كردن در اول اين ماه با دعاهايى كه روايت شده است از مهم ترين اعمال اين ماه مى باشد.

3. روز هشتم ربيع الاول ، روز وفات امام حسن عسگرى عليه السلام مى باشد. پس سزاوار است در اين روز اندوهگين باشد، بخصوص با در نظر گرفتن اين كه صاحب مصيبت حضرت امام عصر(عج ) مى باشد؛ پس بايد آن امام عليه السلام را با هر زيارتى كه به ذهنش مى رسد زيارت نموده و به امام زمان عليه السلام تسليت بگويد.

4. روز نهم ربيع الاول ، چنانكه در روايت گرانقدرى آمده است ، روز نابودى دشمن خدا بوده و اين روز و خوشحالى در آن فضيلت داشته و روز شادى پيروان آل محمد صل الله عليه و آله مى باشد. سزاوار است كه دوستان آل محمد صل الله عليه و آله شادى خود را در اين روز، به خاطر نابودى دشمن خدا آشكار كنند.

5. روز دهم ربيع الاول ، روز ازدواج پيامبر صل الله عليه و آله با حضرت خديجه عليهاالسلام مى باشد و بر شيعيان لازم است كه به خاطر تاءثير اين ازدواج مبارك و فرخنده ، در خوبى ها و سعادت ها و انتشار نورهاى درخشان و پاك ، آن را بزرگ بدارند.

6. روز هفدهم ربيع الاول ، همان طور كه گفته شد روز ميلاد حضرت رسول صل الله عليه و آله است . از كارهاى مهم اين روز، روزه داشتن اين روز، به خاطر شكرگزارى و به جا آوردن دو ركعت نماز مى باشد كه در هر ركعت آن يك بار سوره حمد، ده بار سوره قدر و ده بار سوره اخلاص مى خواند. سپس در مكان نماز خود نشسته و دعايى را كه روايت شده است را مى خواند.

7. از كارهاى مهم در روز ميلاد پيامبر صل الله عليه و آله ، رعايت آداب عيد و اظهار مراسم شرعى عيدهاى بزرگ است ، تا ديگران اين روز را به عنوان عيد بشناسند.

8. از مهمترين اعمال مهم اين روز به پايان رساندن روز خود با سلام به حاميان و نگهبانان آن روز و به درگاه آنان جهت شفاعت و اصلاح حال تضرع نمودن ، مى باشد.

 روز اول : مهاجرت حضرت رسول اكرم (صل اللّه عليه و آله و سلم ) از مكه و ليلة المبيت .
در سال سيزدهم بعثت مردم مدينه با رسول خدا در مكه معظمه بيعت نمودند كه حضرت به مدينه مهاجرت كند و در مدينه مانند جان خود حفظ نمايند چون اين معاهده برقرار گشت مردم مدينه به وطن خود بازگشتند و كفار قريش را از پيمان ايشان با پيامبر آگاه شدند بر كين ايشان افزود و قرار بر اين گذاشتند كه از هر قبيله مردى دلاور انتخاب كرده تا با هم پيامبر را بكشند..... 

 مجنون شدم که راهی صحرا کنی مرا

گاهی غبار جاده ی لیلا، کنی مرا

کوچک همیشه دور ز لطف بزرگ نیست

قطره شدم که راهی دریا کنی مرا

پیش طبیب آمده‌ام، درد می‌کشم

شاید قرار نیست مداوا کنی مرا

من آمدم که این گره ها وا شود همین!

اصلا بنا نبود ز سر وا کنی مرا

حالا که فکر آخرتم را نمی­کنم

حق می­دهم که بنده دنیا کنی مرا

من، سالهاست میوه ی خوبی نداده‌ام

وقتش نیامده که شکوفا کنی مرا

آقا برای تو نه ! برای خودم بد است

هر هفته در گناه، تماشا کنی مرا

من گم شدم ؛ تو آینه‌ای گم نمی‌شوی

وقتش شده بیائی و پیدا کنی مرا

این بار با نگاه کریمانه‌ات ببین

شاید غلام خانه زهرا کنی مرا

 آقا بیا تا زندگی معنا بگیرد

شاید دعای مادرت زهرا بگیرد

آقا بیا تا با ظهور چشمهایت

این چشمهای ما کمی تقوا بگیرد

آقا بیا تا این شکسته کشتی ما

آرام راه ساحل دریا بگیرد

آقا بیا ، تا کی دو چشم انتظارم

شبهای جمعه تا سحر احیا بگیرد

پایین بیا ، خورشید پشت ابر غیبت

تا قبل از آن که کار ما بالا بگیرد

آقا خلاصه یک نفر باید بیاید

تا انتقام دست زهرا را بگیرد

پيامك رحلت رسول اكرم(ص)

یا رسول الله! با غروب آفتاب تو، کعبه تا قیامت سیه پوش گشته و زمزم، اشک عزا به رخسار مکه مى ریزد.

پيامك رحلت رسول اكرم(ص)

یا رسول الله! مثل تو دیگر در پهنه زمین تکرار نخواهد شد، اما با تکرار صلوات بر تو، نور حضورت را در قلب خود احساس مى کنیم.

پيامك رحلت رسول اكرم(ص)

اى خاتم مهربانى و عشق! سلام بر تو که گام هاى مهتابى ات شب هاى جهل بشر را به جاده هاى راستى کشاند!

پيامك رحلت رسول اكرم(ص)

یا رسول اللّه! امروز ماتم سرای دل را به نام تو، سیه پوش کرده ایم و نام مبارک تو را با درود و تحیّت بر زبان جاری می سازیم.

پيامك رحلت رسول اكرم(ص)

غمی در سینه ام می جوشه امشب

چراغ آسمون، خاموشه امشب

گمونم پیرنِ مشکی شو، زهرا علیهاالسلام

به جای مادرش، می پوشه امشب!

پيامك رحلت رسول اكرم(ص)

در شب رحلت پیامبر اعظم (ص)، اشک غم می ریزیم و بی تاب می شویم. عروج آسمانی اش را تسلیت می گوییم.

پيامك رحلت رسول اكرم(ص)

رحلت پیامبر اعظم، معراج وصال اوست با حضرت دوست. رحلت جانسوزش را به عاشقان رسالتش تسلیت می گوییم.

پيامك رحلت رسول اكرم(ص)

در شب رحلت خاتم انبیا، محمد مصطفی (ص) فرشتگان عرش می گریند. عاشقانش با چشمانی اشک آلود، مرثیه غم می سرایند. ما نیز در شب رحلت آسمانی اش در سوگ می نشینیم.

پيامك رحلت رسول اكرم(ص)

به گلها بگویید به اشک ژاله، رخ بشویند و بلبلان را به نوحه خوانی بخوانید که پیامبر باران، امشب دیگر نمی خندد.

پيامك رحلت رسول اكرم(ص)

فقدان رسولان، پشت اهالی ایمان را می شکند و عشق را داغدار می کند؛ رحلت رسول اعظم اسلام تسلیت باد!

پيامك رحلت رسول اكرم(ص)

دلم به یاد تو امشب لبالب از شور است

تو کیستی که حریمت چو کعبه مشهور است؟

رحلت پیامبر اکرم (ص) بر تمام مسلمین جهان تسلیت باد

پيامك رحلت رسول اكرم(ص)

سیاه پوش بیست و هشتمین روز صفر، شانه به شانه آسمان فشرده در ابر مدینه مى گریم. 

 زهر آتش شد و بر زخم دلی مضطر خورد

جگری سوخته را تا نفس آخر خورد

زهر سوزاند ولی بر جگرم هیچ نبود

آه از آن زخم که بر سینه ی پیغمبر خورد

زهر سوزاند ولی قاتلم عمریست حسین

پنجه ای بود که بر برگ گل پرپر خورد

او مرا پشت سر چادر خود پنهان کرد

تا نبینم چه بر آن چهره ی نیلوفر خورد

ایستادم به روی پنجه ی پایم امّا

دستش از روی سرم رد شد و بر مادر خورد

مادرم خورد زمین گرد و غباری برخاست

دست من بود که با ناله ی او بر سر خورد

 ابري شدم به نيت باران شدن فقط *** مور آمدم براي سليمان شدن فقط

بايد ز گوشه چشم تو کاري بزرگ خواست *** چيزي شبيه حضرت سلمان شدن فقط

بايد به شيعه بودن خود افتخار کرد *** راضي نمي شوم به مسلمان شدن فقط

دنياي ديگريست اسيري و بردگي *** آن هم به دام زلف کريمان شدن فقط

لا يمکن الافرار ز تير نگاه تو *** چاره رسيدن است و قربان شدن فقط

در خانه ي کريم کفايت نمي کند *** يک لقمه نان گرفتن و مهمان شدن فقط

اين لطف فاطمه است و عشق است تا ابد *** سرمست از نواي حسن جان شدن فقط

فکري براي پر زدن بال من کنيد *** من را اسير زلف امام حسن کنيد

آقا شنيده ام جگرت شعله ور شده *** بي کس شدي و ناله ي تو بي اثر شده

پيش حسين سرفه نکن آه کم بکش *** خون لخته هاي روي لبت بيشتر شده

يک چشم خواهرت به تو يک چشم بین تشت *** تشت مقابلت پر خون جگر شده

از ناله هات زينب تو هل کرده است *** گويا که باز واقعه ي پشت در شده

اي واي از مصيبت تابوت و دفن تو *** واي از هجوم تير و تن و چشم تر شده

مي گفت با حسين اباالفضل وقت دفن *** اين تيرها براي تنش دردسر شده

موي سپيد و کوچه و تابوت و زهر و تير *** دوران غربت حسن اينگونه سر شده

يک کوچه بود موي حسن را سپيد کرد *** يک اتفاق بود که او را شهيد کرد

 از جمله سنن و آداب آن حضرت در امر نظافت و نزاهت

1- و از جمله سنن و آداب آن حضرت در امر نظافت و نزاهت یكى این است كه آن حضرت بنا به نقل صاحب كتاب مكارم الاخلاق وقتى مى‏خواست موى سر و محاسن شریف خود را بشوید با سدر مى‏شست. (58)

2- و در جعفریات به سند خود از جعفر بن محمد از آباى گرامش از على(ع) نقل كرده كه فرمود: رسول خدا(ص) همیشه موى خود را شانه می زد و اغلب با آب شانه مى‏كرد و مى‏فرمود: آب براى خوشبو كردن مؤمن كافى است. (59)

3- و در كافى به سند خود از ابى عبدالله (ع) نقل كرده كه فرمود: یكى از سنت‏ها گرفتن ناخن ها است.

 سید خلیل شاکر

یکی از آسیب های مسایل تاریخی آن است که برخی از رخدادها ابهام دارد و از شفافیت لازم برخورد دار نیست؛ از این رو قضاوت دربارة آن ها مشکل است. تاریخ زندگی پیامبر(ص) نیز از این قاعده مستثنا نیست و بخشی از آن فاقد شفافیت می باشد؛ از این رو دانشمندان سنی و شیعی در خصوص تاریخ ولادت ایشان اختلاف نظر دارند که دوازدهم ربیع الاول است و یا هفدهم آن.

 چاپ ای میل

 پیامبر بزرگوار اسلام(ص) بر حفظ و حراست از کتاب آسمانی(قرآن) و همچنین سنت نبوی، در مقاطع مختلف زمانی خصوصاً در آخرین دوره حیاتش تاکید فراوان کرده است. در آخرین لحظات عمر شریف پیامبر(ص) جز امام علی(ع)، بنی هاشم و همسران آنحضرت، کسی اطراف او خضور نداشت. با بلند شدن شیون از خانه رسول خدا(ص)، مردم از وفات او آگاه شدند. به گزارش پایگاه بین المللی همکاریهای خبری شیعه (شفقنا) به نقل از آوا؛ سید ناصر عالمی؛ یکتن از علمای کابل، به مناسبت رحلت پیامبر بزرگوار اسلام(ص)،  گفت:"پیامبر(ص) در دوران پایانی حیات پربارش، روی چند موضوع زیاد تاکید داشت و امت را به آن توصیه می کرد که از جمله سفارشات آنحضرت، وحدت و یکپارچگی مسلمانان در برابر دشمن بود". به گفته عالمی، مساله دیگری که پیامبر خاتم بر پاسداری از آن تاکید کرده است امانت بزرگ یعنی اهلبیت رسالت، علی و فرزندانش است که به گونه های مختلف از جمله در آخرین خطبه هایش آنها را به امت معرفی کرده است و محبت به آنان را جزء ایمان قرار داده است. او در این خصوص به روایتی از حضرت پیامبر(ص) اشاره کرد و گفت:"آنحضرت گفته است: مردم! علی ابن ابیطالب(ع) گنج و ذخیره الهی به شمار می رود. کسی که او را از امروز به بعد دوست بدارد، به پیمانی که با او بسته عمل نموده است و هر کسی که با او دشمنی ورزد در روز قیامت کور و کر محشور خواهد شد و هیچگونه حجت و دلیلی در پیشگاه خداوند(ج) نخواهد داشت". او به مضمون حدیث دیگری از پیامبر (ص) پرداخت و گفت:"آنحضرت به عمار گفت: ای عمار! اطاعت از علی اطاعت از من است و اطا عت از من اطاعت از خداست. هرکسی که در این جایگاه من پس از وفاتم بر علی جور و ستم روا دارد گویا پیامبری من و شیوه پیامبران پیش از من را انکار کرده است". به گفته وی، پیامبر بزرگوار اسلام(ص) بر حفظ و حراست از کتاب آسمانی(قرآن) و همچنین سنت نبوی، در مقاطع مختلف زمانی خصوصاً در آخرین دوره حیاتش تاکید فراوان کرده است.

به باور عالمی بعد از آنهمه تاکید و سفارشات پیامبر(ص) نسبت به میراث ها و امانت های ارزشمند خویش، امت به آن وصیت ها عمل نکرد و از خط اصیل نبوت، خارج گشت. وی خاطرنشان کرد:"بعد از رحلت رسول اکرم(ص) تدوین احادیث به بهانه خلط نشدن آن با قرآن کریم حداقل یک قرن ممنوع گردید و به تباه شدن بسیاری از روایات انجامید و راه را برای ورود اسرائیلیات به منابع فرهنگی مسلمانان گشود". به باور عالمی، نتیجه بازداشتن از تدوین احادیث باز شدن دروازه رای و استحسان بود؛ تا جایی که رای به عنوان یکی از منابع قانون گذاری مطرح شد؛ بلکه برخی آن را بر روایات نبوی شریف مقدم داشتند و کار به جایی رسید که بسیاری از روایات نتوانستند در برابر نقد علمی، پایدار بماند؛ ولی اهلبیت(ع) با قاطعیت تمام در برابر این موج بنیانکن ایستادگی کرد و با رهنمودهای خود طبق اقتضای امامت و خلافت قانونی خود، توانستند از تباهی سنت شریف در بین مؤمنان مراقبت نمایند. به گفته وی، مهمترین وظیفه پیشوا و خلیفه واقعی خدا در روی زمین، حفظ و نگهداری دین و روایات که مربوط آن است از تباهی و نابودی می باشد. به عقیده عالمی، سنت از دیدگاه اهلبیت(ع) تمام مباحث مربوط به اعتقادات، فقه، اخلاق، تربیت و نیازمندی های بشر در همه عرصه های زندگی را پوشش می دهد.

 امیرمومنان علی علیه السلام فرمودند: در برابر دنيايى كه گرفتارى آن، مانند خواب هاى پريشان شب مى گذرد شكيبا باشن ****بجنت خادمانش حور و غلمان

 قال رسول الله صلى الله عليه و آله :

من سلك طريقا يطلب فيه عما سلك الله به طريقا الى الجنة .

كسيكه راهى را براى فرا گرفتن علم برود خداوند راه بهشت را براى او آسان مى گرداند.

كسى كو در طريق علم كوشد ****لباس طالبان علم پوشد

 قال الصادق عليه السلام :

اعرفوا منازل الناس على قدر روايتهم عنا.

 مقام و منزلت مردم را باندازه نقل احاديث آنها از ما بشناسيد.

شناسيد آنچنان قدر خلايق ****كه در نقل رواياتند شائق

زما نقل احاديث و روايات ****كنند البته ، با تطبيق آي

 قال الصادق عليه السلام :

ان فى السماء ملكين موكلين بالعباد، فمن تواضع لله رفعاه و من تكبر وضعاه .

به درستى كه در آسمان دو ملك موكل بر هر بنده اى از بندگان خدا هست ، كسيكه بخاطر خدا تواضع كند خدا بلندش مى كند و هر كس تكبر كند خداوند او را خوار مى گرداند.

گل نوع بشر تا حق سرشته ****موكل گشته زامرش دو فرشته

تواضع هر كه كرد او شد رفيع جاه ****تكبر هر كه كرد افتاد در چاه

 اميرالمؤمنين (ع) اين آيه را تلاوت می فرمود:‌ « فَما بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّماءُ وَ الْاَرْضُ وَ ما كانوُا مُنْظَرينَ » كه درهمان هنگام امام حسين (ع) وارد مسجد شد، اميرالمؤمنين (ع) با توجه به او فرمود:‌« ‌اَمّا اِنَّ هذَا سَيُقْتَلُ وَ يَبْكي عَلَيْهِ السّماءُ وَ الْاَرْضُ » .

حضرت علی (ع) اين آيه را تلاوت مي كرد « نه آسمان برآنان گريست و نه زمين، و نه به آنها مهلتی داده شد » . درآن هنگام امام حسين (ع) وارد شد و حضرت علي (ع) فرمود « اما اين كسی است كه بزودي كشته شود و آسمان و زمين بر او می گريند » .تفسير برهان، 4/161

 خداوند مهربان در قرآن كريم مي فرمايد:

(اي پيامبر)به زنان با ايمان بگو چشمهاي خود را به زير اندازند(و از نگاه به مردان نامحرم بپرهيزند)و دامان خود را حفظ كنند و نبايد زينت خود را آشكار سازند،جز به مقداري كه طبيعتاًًًً ظاهر است و (اطراف)روسري هاي خود را بر سينه خود افكنند(تا گردن و سينه با آن پوشيده شود)وزينت خود را آشكار نسازند.ترجمه سوره مباركه نور،آيه شريفه 31

و همين طور خداوند عزوجل در سوره مباركه احزاب،آيه شريفه 59مي فرمايند:اي پيامبربه همسران و دخترانت و زنان مومنان بگو:روسري هاي بلند(مانند چادر)خود را بر خويش فرو افكنند تا شناخته نشوند و مورد آزار قرار نگيرند(و اگر تاكنون خطا و كوتاهي از آنان سر زده توبه كنند و بدانند كه)خداوند همواره بخشنده و مهربان است.

براي اكثر جوانان سوأل مي شود كه چرا اسلام حجاب را بر زنان واجب كرده است؟بايد در جواب گفت:زيرا حجاب بهترين حافظ و حصاري است كه زن را از خطر بيگانه حفظ ميكند و زن بي حجاب همچون ميوه ي درختي است كه شاخه آن از ديوار باغ به بيرون آويزان است و هر رهگذري به سوي آن دست درازمي كند،يا مانند شاخه گلي است كه هر كسي به چيدن آن تمايل دارد.

پوشيده بودن زنان در جامعه نه تنها موجب تقويت بنيان خانواده است،بلكه سبب حفظ ارزش زن و مانع از ابتذال و تباهي او نيز مي باشد.

 زن مسلمان تجسم حرمت و عفت در جامعه است.حفظ پوشش به نوعي احترام گذاردن به زن ومحفوظ نگه داشتن وي از نگاه هاي آلوده شيطاني و حيواني است.چنانچه زن حدود را رعايت ننمايد،هر بيمار دلي به او طمع نموده و با نگاه آلوده اش حريم زن را مي شكند.آن شخصيتي كه بايد سالم بماند و نسل سالم را تربيت كند،تحت تأثير ديده هاي آلوده به گناه،به طرف شهوات سوق داده شده و در نتيجه هويت واقعي اش را فراموش كرده و در چنگال بيمار دلان و هوسبازان گرفتار مي شود و از منش انساني اش سقوط كرده و به سمت حيوانيت مي رود.امام رضا عليه السلام درباره علت حجاب مي فرمايد:علت حرام شدن نگاه(نامحرم)به موهاي زنان اين است كه اگر موهاي آن ها در برابر مردان نامحرم آشكار شود باعث تحريك و جلب توجه آنها خواهد شد و (اين جلب توجه)فساد و بي بندوباري سبب مي شود كه(مردم)در كارهاي حرام وارد شوند.

دانشمند مشهور "فرانتس فانون"مي گويد:"اولين اقدام ضد فرهنگي كه فرانسه در الجزاير صورت داد،تلاش براي از بين بردن حجاب بود و در اين كار موفق شد و هر چه بدن زن الجزايري را بيشتر عريان كرد،چنگال استعمار گر بيشتر به حلقوم الجزايري فرو رفت،اما مجدداًًًًً زن الجزايري شخصيت خود را باز يافت و مبارزه عليه مطامع استعمارگر نيز آغاز گرديد."

 در قرآن مجید آیاتی وجود دارد که گواهی می‌دهد رستاخیز تمام اقوام در یک روز به نام «یوم القیامة» خواهد بود .

خداوند وقایع رستاخیز را چگونه بیان کرده است!؟

قرآن کریم در آیات 102و 112 سوره «طه»، به یک سلسله از حوادث که در آستانه رستاخیز و بعد از آن تحقق می‌یابد اشاره می‌کند:.......

 پرسش: اگر دين، زندگي انسان را بهتر مي كند، پس چرا جوامع اسلامي پيشرفت چنداني نمي كنند؟

پاسخ: بايد توجه داشت كه اسلام و مسلمين قرن ها در علوم و فنون، صنعت و فلسفه، هنر و اخلاق، سلاح سازي، دارو و درمان، رياضيات، طبيعيات و شيمي، هيات، طب و نظامات عالي اجتماعي، بر جهانيان برتري داشتند و ديگران از خرمن فيض آن ها توشه مي گرفتند .....

 راه اهل استقامت، صراط مستقیم است که خداوند بهترین بندگانش را به آن صفت شناسانده است:

«ما را به راه راست هدایت کن، راه کسانی که آنان را مشمول نعمت خود ساختی.»[1]

 از این رو پیامبران، صدیقان، شهیدان و صالحان که بندگان نعمت یافته خدایند، اهل استقامت هستند و هر کس پیرو خدا و رسول او باشد، با آنان همراه می­گردد و از استقامت­کنندگان به شمار می­آید.[2]

درسوره نساء اینچنین آمده است که:

«و آنان را به راه راست، هدایت می­کردیم و کسی که خدا و پیامبر را اطاعت کند،(در روز رستاخیز) همنشین کسانی خواهد بود که خدا، نعمت خود را بر آنان تمام کرده؛ از پیامبران و صدیقان و شهدا و صالحان، و آنها رفیق­های خوبی هستند.»[3]

[1]-ترجمه آیت الله مکارم شیرازی، سوره حمد، آیه 6و7.

[2]-دائرة المعارف قرآن کریم، دفتر تبلیغات اسلامی، قم، دوم، 1386ش، ج3، ص149.

[3]-ترجمه آیت الله مکارم شیرازی، سوره نساء، آیه 68و69.

 خ___________دایا

آنچه را که خیر و خوب ما در آن است به ما عطا فرما

خواه آنرا به دعا بخواهیم خواه نخواهیم

اماشر و بدی را از ما دور ساز

ولو اینکه به دعا طلب کرده باشیم

 کتاب:ترجمه مفاتيح الجنان

نویسنده: حضرت آیت الله حسین انصاریان

اربعين سيد الشهدا عليه السّلام مصادف با روز بيستم صفر است، شيخ طوسى در كتاب تهذيب و مصباح از حضرت حسن عسگرى عليه السّلام روايت كرده: نشانه‏هاى مؤمن پنج چيز است: پنجاه‏ويك ركعت نماز گذاردن، كه مراد هفده ركعت واجب، و سى‏وچهار ركعت نافله [مستحب‏] در هر شب و روز است، و زيارت اربعين، و انگشتر به دست راست نمودن، و پيشانى را در سجده بر خاك نهادن، و بلند گفتن «بسم اللّه الرّحمن الرّحيم» كيفيت زيارت حضرت امام حسين عليه السّلام در روز اربعين به دو صورت رسيده: اول: زيارتى است كه شيخ در دو كتاب تهذيب و مصباح از صفوان جمّال روايت كرده، كه صفوان گفت: مولايم امام صادق عليه السّلام درباره زيارت اربعين به من گفت: هنگامى‏كه قسمت قابل توجهى از روز برآمده، بخوان:

 هشتم زيارت اءربعين است يعنى بيستم صفر شيخ درتهذيب و مصباح روايت كرده از حضرت امام حسن عسكرى عليه السلام كه فرموده علامات مؤ من پنج چيز است پنجاه و يك ركعت نماز گذاشتن كه مراد هفده ركعت فريضه و سى و چهار ركعت نافله است در هر شب و روز و زيارت اربعين كردن و انگشتر در دست راست كردن و جبين را در سجده بر خاك گذاشتن و بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمن الرَّحيمِ را بلند گفتن و كيفيّت زيارت حضرت امام حسين عليه السلام در اين روز به دو نحو رسيده يكى زيارتيست كه شيخ در تهذيب و مصباح روايت كرده از صفوان جمّال كه گفت فرمود به من مولايم حضرت صادق عليه السلام در زيارت اربعين كه زيارت مى كنى در هنگامى كه روز بلند شده باشد و مى گوئى :

 زيارت اربعين امام حسين(ع) يكي از نشانه هاي شيعه است. مرحوم شيخ طوسي(ره) در اين باره روايتي را از امام حسن عسكري(ع) نقل كرده اند: «علامت مؤمن (شيعه) پنج چيز است: نماز 51 ركعتي (17 ركعت واجب و 34 ركعت مستحبي و نافله)، زيارت اربعين، انگشتر در دست راست، پيشاني را در سجده بر خاك نهادن و بسم الله الرحمن الرحيم را بلند گفتن.» (تهذيب الاحكام، ج 6، ص 52؛ مصباح، كفعمي، ص 648.)